Hayat adil değil Küçükken babalarıyla mutlu olan çocuklara çok imrenirdim özelliklede kendi kardeşlerime bu babamla mutlu olamadığımdan değil babamın beni sevmemesinden kaynaklı .Kardeşlerimle okuldan gelince hepsini öpüp beni pas geçen ancak annem buna şahitlik edip kızarsa yalandan kafama dudak değdirden bir babam oldu. Bu bile onca yıl geçmesine rağmen hatırladıkça ağlamama sebep olan bir acımasızlık.Kendimi bildim bileli babam bana karşı böyle tabi ki biz bizeyken ,dışarıda bambaşka bir kişiliğe bürünüp dünyanın en ilgili babası halini alabiliyor . O yüzden küçükken ailece dışarı çıkmaya bayılırdım babam elimden tutar kardeşlerim gibi bana da sarılır benimle de ilgileniyormuş gibi role bürünürdü .Küçükken İşime gelirdi fakat büyüdükçe onu bile yapmaz oldu arada yapmaya zorlasa da kendini bu sefer gururum ya da kırılmışlığım bunu devam ettirmeye izin vermedi...